In mijn twee wekelijkse netwerk-re-integratie-groepje word je iedere keer weer met je neus op bepaalde feiten gedrukt. Het re-integratie bedrijf is helemaal oké, ze doen erg hun best om de menselijkheid en positiviteit een gezicht te geven. Zij hebben het zelf niet makkelijk, want tegenwoordig is het zo dat als je midden in een chemokuur zit, je al verplicht bent om naar een re-integratie-traject te gaan. Ze krijgen mensen toegewezen die helemaal niet klaar zijn om naar werk te kijken en toch zullen ze deze mensen moeten begeleiden, anders raken ze de opdrachten kwijt.
Herkenbare geluiden dat een ARBO-arts er niet meer voor de mensen zit, maar voor de werkgever. Ziekte wordt afgestraft, je bent schuldig aan het feit dat je ziek bent en voor de werkgever ben je een risicofactor geworden en dan willen ze je weg hebben. Het heeft niets met de ziekte, de werkeloosheid te maken en alles met waarde. En als je een uitkering hebt dan heb je een schuld-waarde.
Het VOW-biljet en de filosofie van Arjan Bosch wil elke vorm van schuld elimineren. Volgens Arjan is geld schuld opbouw en het getal moet verdwijnen, want dan leg je de waarde vast. Door mijn ervaring met de re-integratie bijeenkomst is de hele samenleving opgebouwd uit schuld en daar moeten wij van af.
Zelf ben ik bezig met het maken van een VOW-biljet en ik heb er al wat tijd in zitten en het is niet eenvoudig. Het is een diepgaand proces. Het eerste biljet wordt eenvoudig om zo de chaos van het bestaan te laten oplossen. Een geldbiljet is toch een garantie voor een bestaan?
Het is heerlijk om er mee bezig te zijn. Het is een scheppend proces, want daar ben ik de kunstenaar voor. Door de overheid en de media wordt er aan je getrokken door de angst voor crises, de angst voor terrorisme, de angst voor asielzoekers, de angst voor bijstandtrekkers, de angst voor fraudeurs onder de uitkeringsgerechtigden.
Hoe langer ik bezig ben met hoe ik een vow-biljet wil maken, hoe meer ik mij verwonder dat er wel een jaargetal in voorkomt en een nummer aan de achterkant. Een jaartal heeft ook waarde. Ouder dan 100 jaar en iets is antiek en brengt geld op.
Wat doe je als je een schilderij ondertekent? Gesigneerd is het wat waard en de signature leidt af van het geheel.
Misschien heeft Arjan het wel over het getal dat registratie is van de waarde, de tijd?
Misschien heeft hij het wel over de tijd waarin Jezus geboren werd en er een volkstelling moest komen?
Misschien gaat het over de waarde van het individu en het einde van het existentialisme?
Geef je geld, dan is de transactie voorbij en ga je je eigen weg. Onderling ben je dan schulden-vrij.
Grappig al die maandelijkse afschrijvingen zoals huur en electra; er is een dag van de maand dat je schuldenvrij bent en dat is als je op die dag de huur betaalt. De dag erna moet je zorgen dat je je bezig houdt met de volgende datum die er aan komt.
Als mijn biljet klaar is dan ga ik gratis een kunstwerkje weggeven.
Toch iets anders dan alle verzoeken om een schilderij af te staan voor een goed doel. Het schilderij wordt geveild en de opbrengst gaat naar een goed doel. Bij veilingen worden er meestal veel schilderijen verkocht. Waarom? Omdat de kopers dan zelf de waarde van het schilderij mogen bepalen?
Een interessante gedachte, want loop op een kunstbeurs en het ene schilderij is 30.000 euro waard en een ander schilderij 3000 euro. Je betaalt voor de naam van de kunstenaar. Of niet?
Ik hou van de intentie van het vow-project, want het gaat over ‘wat maakt mij gelukkig en hoe maak ik anderen gelukkig’.
